Bekentenissen van Massimo Ghini: "Ik ben slecht behandeld door links. Ik heb me nooit bij de kringen aangesloten..."

Milaan, 11 november 2025 – “Stap in de bus!” Zavattini herhaalde het tegenover filmmakers. Om in contact te blijven met de mensen. Met de wereld.

Een les die Massimo Ghin uit zijn hoofd heeft geleerd: grote rollen, maar dan met een OV-chipkaart op zak. Misschien is dat wel de reden dat mensen hem zo waarderen . En critici aarzelen . In het theater breekt hij echter kassuccessen met "The Widower", die vanavond in première gaat in het Manzoni in Milaan . Geregisseerd door Ghini zelf. Hij speelt onder andere naast Galatea Ranzi. Een komedie . Gebaseerd op de klassieker van Dino Risi (met Sordi en Franca Valeri). Het vertelt het verhaal van Commendatore Nardi, die leeft van zijn vrouw Elvira, een briljante Milanese zakenman. Het loopt niet goed af. Of misschien toch wel? Tuurlijk, het is lachwekkend. Heel erg. Pure zwarte humor.

Ghini, hoe is jouw Alberto Nardi dan?

"Het is een man die, samen met drie andere idioten, probeert zijn vrouw te vermoorden. Het is het verhaal van een proto-vrouwenmoord, als je wilt, ook al moeten we ons onderdompelen in de realiteit van 1959. Verder is hij de hoofdpersoon van een van de allereerste Italiaanse komedies, die meesterwerken die je 90 minuten lang aan het lachen maakten met buitengewone grappen, vóór een finale die je meesleepte in emotie, in melodrama."

Hoe gaat de vergelijking met Sordi op?

Met spanning. Ik had hem al gespeeld in een Illy Coffee-reclame uit 1999, geregisseerd door Francis Ford Coppola. Het was een eerbetoon aan de Witte Sjeik; ik had zelfs het originele kostuum aan. We waren aan het filmen in Ostia met een crew die eruitzag alsof we Ben Hur aan het maken waren. Alberto kwam even langs om gedag te zeggen en zei: 'Je kunt het!' En voor mij was het alsof ze me een David di Donatello-prijs gaven.

Maar ze gaven het haar niet.

Kom op! Ik kreeg een paar jaar geleden mijn eerste nominatie voor Gabriele Muccino's 'A casa tutti bene', na in 120 films te hebben gespeeld. Misschien moet ik ook maar met pensioen gaan en een boek schrijven, als ze me het maar zouden laten noemen: 'Had ik het kunnen missen?'

Laten we teruggaan naar de Weduwnaar.

We reconstrueerden het naar mijn eigen specificaties, zonder in de valkuil van maskeren of imiteren te trappen. Ik behield echter wel twee citaten: "Wat doet de markies, duwen?" en "Waar is mijn Elvira?" Het was onvermijdelijk. Mijn vrouw noemt me constant "idioten", een geniale ingeving van Franca Valeri. Uiteindelijk is het een momentopname van de Italiaanse samenleving van destijds; niemand blijft gespaard. Het is de hogere middenklasse van de economische bloei, met haar kleine fabrieken. Het soort dat later Dino Risi's Monsters zou worden, niet Pasolini's bandieten. Ik vind het alleen jammer dat de cinema zijn scherpte in het vertellen van dit soort verhalen is kwijtgeraakt.

Wat bedoelt hij?

"Het is een sector die een lang, zelfdestructief proces doormaakt: ze jaagt naar auteurschap zonder de grote auteurs van vandaag te hebben. En dit gaat altijd ten koste van onze komedies en hun potentieel. Maar wij zijn geen Iraanse cinema. En ondertussen lopen de bioscopen leeg."

Is het misschien ook een scriptprobleem?

"Zeker. Je komt Benvenuti en De Bernardi, Age en Scarpelli, Lizzani en Zavattini niet elke dag tegen. Hij zei altijd: 'Stap in de bus en kijk naar de mensen.'"

Ze ging daar vaak heen.

Ik begon in het theater hier in Milaan bij Strehler, en ik werkte met internationale regisseurs en in speelfilms. Waarom zou ik anders hebben gedaan? Ze vroegen me voor de televisie toen ik op het podium stond in Franco Zeffirelli's Maria Stuarda. Ik speelde ook Enrico Mattei, de oprichter van Il Giorno. Het mooiste geschenk is de liefde van mensen. Maar verder ben ik niet erg goed behandeld, zelfs niet door mijn politieke achterban, aangezien ik links ben en iedereen mijn standpunten kent.

Waarom behandelden ze haar slecht?

Als voorzitter van de CGIL Acteursvakbond ben ik een lastpak. En dan is er nog een wereld die komedie met pure walging bekijkt. Toen ik mijn eerste kerstfilm maakte, was het alsof ik in de kerk, bij het altaar, de eed had afgelegd. Bovendien heb ik niet het rusteloze, uitgemergelde lichaam van iemand die onderzoek doet; ik kom net terug van jaren waterpolo; ik lijk wel een badmeester. Ik zou perfect zijn geweest voor Palombella Rossa; Nanni Moretti zei zelfs ja.

Maar de woorden waren niet zo belangrijk...

"Ik wacht hier nog steeds op hem."

Heeft hij minder gekregen dan hij verdiende?

"Sommige mensen beginnen dat te denken. Maar ik ben er trots op dat ik volle bioscopen en theaters heb, dat ik de moed heb om het podium op te gaan en op tournee te gaan. Je weet niet hoeveel mensen daar voorzichtig mee zijn. Ik maak geen deel uit van de kring, maar kinderen houden me op straat aan."

Wat zou je vandaag anders doen?

Ik heb met Virzì samengewerkt aan "La bella vita", zijn prachtig geschreven debuut. Maar toen heb ik "Ferie d'agosto" afgewezen, mompelend dat ik geen ensemblefilm wilde maken. Ik denk dat deze beslissing viel in dat "idiote moment" dat iedereen wel eens overkomt. Ik heb er ook spijt van dat ik niet naar Spanje ben verhuisd, een land waar ik nog steeds met geweldige kwaliteit werk.

Welke jaren waren dat?

Begin jaren 80. Stel je voor, ik speelde in een film met Banderas, maar ik was de hoofdrolspeler, vraag me niet waarom. Ik herinner me dat we op een avond samen op een Vespa rondreden, racend naar het Bernabéu om Real Madrid tegen Barcelona te kijken. Ik wilde verhuizen, het ging prima, hier in Italië zaten we altijd in een crisis. Maar toen belde Pál Gábor me voor een film met Ángela Molina en Stefania Sandrelli.

Sterke argumenten.

"Veel. Samen met mama's verse pasta."

In de komende maanden?

"Wij, Judasen", een prachtige monoloog van Angelo Longoni. En dan de bioscoop, heel veel bioscoop. Inclusief Pupi Avati's nieuwe film.